In 1861 werd er een molen gebouwd door Jan Antonie van Housselt. Nadat deze op 3 december 1868 door verdrinking overleed, werd de molen een tijd verhuurd aan mensen buiten de familie.

Op 4 juli 1877 verbrandde de korenmolen van Radewijk. Direct volgde herbouw, met het achtkant van een afgebroken oliemolen (van Draaijers) uit het Drentse Oosterhesselen. Het ietwat beroete achtkant wijst op een vroeger oliemolenverleden. In oliemolens werd (en wordt) het lijnzaad namelijk o.a. verwarmd op een zgn. vuister, hetgeen uiteraard enige roetvorming tot gevolg heeft.
Inwendig zijn in de onderste bintlaag sporen te zien van de vroegere wentelas. Dit is mede een bewijs dat dit vroeger een oliemolen was, en meer in het bijzonder een grondzeiler-oliemolen zoals er in de (overgeleverde) streek van herkomst nog een gestaan heeft. Het achtkant is vrij licht gebouwd en dat past wel bij een oliemolen (die nu eenmaal geen krachtpatser hoeft te zijn).

In 1907 werd de molen aangekocht door Jan Antonie ter Voorde, kleinzoon (van moederskant) van de eerste molenaar. Nadat hij in 1934 als gevolg van een ongeval het molenaarsvak niet goed meer kon uitvoeren, kwam zijn zoon Jan Gerhard op 17-jarige leeftijd op de molen; hij zou daar tot 2007 blijven doen. In 1986 kwam zijn schoonzoon J. Nijeboer in het bedrijf.

Nadat in 1937 één van de roeden was gebroken, liet Ter Voorde een ander exemplaar steken. Zo bleef de molen in bedrijf.
De in 1987 vernieuwde buitenroede is sindsdien voorzien van fokwieken met remkleppen en sinds 1991 is er een elektrisch aangedreven kruilier met rondgaande ketting.
Jan Gerhard ter Voorde overleed in november 2009 op 92-jarige leeftijd.

In oktober 2015 begon een flinke restauratie: beide roeden zijn gestreken en ook diverse andere onderdelen van de kap zijn naar beneden gehaald om daar te worden onderzocht.
Op 28 februari 2016 werd de geheel herstelde kap, compleet met de al gestoken en opgehekte buitenroede, weer geplaatst. Op 31 maart volgde de binnenroede. Niet lang daarna was de molen weer maalvaardig.

Deze molen heeft hoge veldmuren en een vlucht van slechts 20 meter. De oorspronkelijke molenberg is inmiddels grotendeels vervangen door pakhuizen en andere bedrijfsruimten met daarboven een stelling. 
In deze dus tamelijk kleine molen is gewoekerd met de ruimte om alle werktuigen een plaats te kunnen geven. De maalzolder bevindt zich even beneden berghoogte, de steenzolder even er boven. Deze zolders zijn met elkaar verbonden via twee trappen die bij de toegangsdeur van de molenbelt uitkomen. De beltdeuren op het westen zijn dichtgemetseld en de veldmuren daar zwart geteerd om doorslaan te voorkomen.
Eén koppel blauwe stenen kan zowel op wind- als motorkracht worden aangedreven; de kunststeen werd gebruikt om rogge te breken. De aanslagblokjes van de schuddebakken zijn delen van koeienpootbotten: dit is erg hard, een beetje vettig en slijt niet snel.

Nog een paar details: de koningspil is de oude steenspil van het vroegere koppel kantstenen uit de 'oliemolen-tijd'; staartbalk, lange en korte schoren en ook de lange en korte spruit zijn tijdens een flinke renovatie in 2015 vervangen in staal. 

De bovenas is afkomstig van één van de molens van de Zuidplaspolder onder Moordrecht. Hier werd in 1876/77 de windbemaling opgeheven en werden tientallen molens voor de sloop te koop aangeboden. Het lijkt waarschijnlijk dat voor de herbouw van de korenmolen in Radewijk een as van de Zuidplas is aangekocht, alleen is vooralsnog niet bekend, van welke molen.