De eerste oliemolenaar, Jan Harbers, kocht een vermoedelijk achttiende-eeuws boerderijtje in een openbare verkoping in 1830. Het stond aan het Schoppad in Zieuwent.

De molen is oorspronkelijk als 'los hoes' gebouwd geweest: het gebint achter de voorgevel bevat nog sporen van de oorspronkelijke vakwerkgevel, waarin tevens nog een kruiskozijn aanwezig is. Het los hoes werd in 1830 aangepast tot een door paarden(ros)kracht aangedreven olieslagerij. De onderdelen daarvan zijn vermoedelijk van een andere molen afkomstig: in één van de kantstenen is het jaartal 1731 te vinden.
In het bedrijfsgedeelte bevindt zich ook een stal voor het werkpaard. Tevens is daar een slaapkamertje aangebracht dat door de knecht alleen in noodgevallen werd gebruikt. Hij sliep doorgaans bij zijn baas in huis, maar wanneer de werkzaamheden dat vereisten, huisde hij in de oliemolen.

De molen had - zoals gebruikelijk in deze streek - geen oliekelder. De meeste boeren die hun producten bij de molenaar brachten, namen eigen oliekruiken mee. Soms stonden er meer dan 300 kannen zonder enig kenteken, maar de mulder kende ze allemaal uit elkaar.
De olie werd geslagen uit raapzaad. Raapolie gebruikte men voor verlichting en om in te bakken. Het restproduct van de olieproductie werd in de vorm van raapkoeken als veevoer gebruikt.

In 1932 werd deze rosmolen verplaatst naar het Nederlands Openluchtmuseum. Daar stond het steeds goed onderhouden maar kwam nooit in beweging.

Pas in de 21ste eeuw kwam daar verandering in: in 2004 zijn alle onderdelen minutieus opgemeten, gekopieerd en vervolgens in een depot opgeslagen.
Het thans in gebruik zijnde gaandewerk is dus grotendeels van 2004, enkel de kantstenen en het doodbed zijn in de huidige molen hergebruikt.
De molen is dagelijks in gebruik voor demonstratiedoeleinden.