In 1636 werd door Dijkgraaf en Hoogheemraden van het Hoogheemraadschap Rijnland aan de inwoners van Sloten, de Vrije Geer en Rieck vergunning verleend om hun landen te bepolderen en te bemalen met een bequame achtkante wint watermolen.
De hierna in dat jaar gebouwde en vermoedelijk vanaf het begin bewoonde schepradmolen werd in 1871 vervijzeld.
Hij bemaalde tot in 1932 de ca. 395 ha grote Riekerpolder op windkracht. In dat jaar werd naast de molen een motorgemaal met centrifugaalpomp gebouwd, dat zijn taak overnam.

De naoorlogse westelijke stadsuitbreidingen van Amsterdam maakten vergroting van De Nieuwe Meer ten behoeve van de zandwinning nodig. Dit had tot gevolg dat een groot deel van de Riekerpolder, vroeger ook wel Sloterbuitenpolder genoemd, moest worden vergraven. De sinds 1932 stilstaande maar steeds goed onderhouden molen kon op zijn plaats niet gehandhaafd blijven; daarom werd hij in 1956 afgebroken.

Het gemeentebestuur van Amsterdam besloot vervolgens de molen aan de westkant van de Amstel bij het Kalfje te herbouwen. Rond 1958 was de fundering voor de nieuwe molen klaar. Helaas liep dit project grote vertraging op, voornamelijk vanwege de dodelijke val die molenmaker Matthijs Brandhorst tijdens de herbouwwerkzaamheden maakte (17 mei 1960). In 1961 voltooide de fa. Poland (Heerhugowaard) het werk.

Vanaf 1961 is de molen min of meer regelmatig in gebruik voor uitmaling voor de waterverversing van Buitenveldert.
Helaas is deze overplaatsing op langere termijn geen succes gebleken: de windvang en belevingswaarde van deze molen zijn in de loop der jaren sterk afgenomen als gevolg van de op enige afstand verrezen hoogbouw maar vooral vanwege de vele beplantingen in de omgeving.

Anno 2024 staat deze molen al geruime tijd zonder fokken; of er nog wel gedraaid wordt is niet helemaal duidelijk.