De molen werd in 1857 als pelmolen gebouwd voor rekening van Harmannus Beins. Deze molenaar overleed alweer in 1861. Vermoed wordt, dat de molen vanaf de bouw niet alleen kon pellen, maar ook een maalwerk had (bestaand uit één koppel, een tweede moet later zijn aangebracht).

Tussen 1862 en 1873 was de molen eigendom van T. Mulder en daarna van L. en R. Hoff. In 1873 verkochten de gebroeders Hoff de molen voor ƒ 9000,-- aan A. de Vries met het beding dat de standerdmolen aan de weg naar Een, die hun eigendom was, zou worden afgebroken. In 1878 kwam de molen in handen van L. Warmolts, later van H. Warmolts.

De molen heeft tot 1905 zeilroeden gehad, daarna kreeg één roede zelfzwichting. Pas in de jaren '20 kreeg de tweede roede ook zelfzwichting. Relatief laat dus, want de Noordenveld kreeg in 1904 al zelfzwichting op beide roeden! Ook andere molens in de omgeving hadden in de jaren '20 al geen zeilen meer.

Het pelwerk zal waarschijnlijk begin 20e eeuw (gelijk met de zeilen?) verdwenen zijn. Toen het pelwerk uitgesloopt werd, heeft men ook de dustvloer weggebroken. Daarom is om op de stelling te komen nu een trapje nodig. Overigens is één van de oude pelstenen later opgedoken achter een voormalige smederij in het dorp, waar deze gebruikt werd om hoepels voor wielen te maken. Deze steen ligt nu onderin de molen, tezamen met een oude blauwe steen.

In 1935 werd één roede voorzien van het systeem Bilau, maar als gevolg van het hoge gewicht van de Bilau-kleppen brak die roede alweer in 1937. In de val werd ook de stelling grotendeels vernield.
Deze roedebreuk was het gevolg van een constructiefout: een stalen roede, die met hout was verlengd. Dit werd vrij vaak toegepast, maar was te zwak voor het Bilau-systeem. Bovendien zat het door de flexibiliteit van de roede het zwichten van de klep in de weg.
Molenaar Warmolts liet het hier bepaald niet bij zitten, maar bestelde bij de fa. Wijnveen te Voorthuizen meteen twee nieuwe gelaste roeden mét Bilauwieken en maalde zolang door met de ene roede (die nog uitgerust was met zelfzwichting). Omdat de stelling tijdelijk ontbrak verlengde hij vangtouw en zwichtkettingen tot op de grond en werd het kruien zolang verricht door een paard! 

Door de jaren heen is de molen vrij modern ingericht. Zo staat er op de begane grond een hamermolen met bijbehorende elevator en stofafzuiging.

In 1943 werd de molen tijdens een beschieting beschadigd maar kort daarna hersteld. In 1961/62 liet de toenmalige eigenaar J. Snijders de molen restaureren, maar gemalen werd er niet veel meer en het onderhoudsgevoelige Bilausysteem raakte in verval.

In 1981/82 werd de molen geheel gerestaureerd, waarbij beide roeden werden vervangen en ook zeer veel aandacht werd besteed aan het Bilau-systeem; de molen van Snijders was inmiddels de enig overgebleven Nederlandse molen hiermee uitgerust.

Door het uitblijven van onderhoud en enige minder goed uitgevoerde werkzaamheden was begin jaren '90 de toestand alweer matig. In 1996 draaide de molen voorlopig voor het laatst.
Halverwege 1999 volgde een restauratie waarbij wederom het Bilausysteem grondig werd nagekeken. Los daarvan heeft men in 2000 een aantal achtkantstijlen aangelast en het kleedhout vervangen. Sindsdien is de molen weer geregeld op vrijwillige basis in bedrijf.

In 2022 begonnen de molenaars in eigen beheer met de reconstructie van het tweede koppel maalstenen. Inmiddels zijn de stenen er, het lichtwerk is compleet (met kussenblok) en de originele maalbak hangt zoals hij vroeger hing. Wat nog zijn steenspil, klauwijzer en schijfloop.