De voorganger van deze molen, een grondzeiler uit 1877, brandde in 1895 onder verdachte omstandigheden af.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog brak een houten binnenroede, waarna men met de overgebleven buitenroede nog een tijdlang bleef doormalen. Kort na de oorlog is de molen stilgezet en vervolgens trad een lange periode van verval in. Dat verval werd tenslotte intens.

In 1976 werd geadviseerd deze inmiddels totaal verkommerde molen af te breken en elders weer op te bouwen. Dat gebeurde echter niet: de molen werd op de eigen plaats geheel gerestaureerd en in 1977/1978 feestelijk in gebruik gesteld.

De restauratie betekende nogal wat: naast een geheel nieuwe kap en staart moest ook het achtkant flink onderhanden genomen worden. Ook de gemetselde onderbouw was op veel plaatsen erg slecht en kreeg grondig herstel. 
Enige jaren na de restauratie bleek, dat het bovenwiel alsnog geheel diende te worden vernieuwd, een duidelijk bewijs hoe intens het verval gedurende meer dan 30 jaar was geweest.

In de molen wordt regelmatig gemalen; ook wordt hij gebruikt als instructiemolen voor leerling-vrijwillig molenaars.

Opmerkelijk is, dat volgens de boekhouding van Wouda, zeilmaker te Meppel, aan deze molen zeilen werden verhuurd, en wel in de periode 1894 tot 1911; het ging om zeilen voor een vlucht van 70 voet.