Het huidige complex is grotendeels uit baksteen opgetrokken en stamt uit 1787. Het is echter een verbouwing uit dat jaar want de molen is veel ouder en wordt reeds in 1371 genoemd als "banmolen", dat wil zeggen dat de bewoners van een bepaald gebied verplicht waren daar hun graan te laten malen, tegen betaling (in natura) uiteraard. Door het bezit van dit recht valt af te leiden dat (een voorloper van) de molen zeker al in de 11e eeuw bestond.

De 18-eeuwse Caumergraanmolen, was de tweede op de Caumerbeek. Enkele honderden meters hoger lag nog de Caumeroliemolen. Deze is reeds lang verdwenen. Het voorste deel van het gebouw is voormalige molenaarswoning. Het achtergedeelte is het molenhuis met een bovenslagrad.

Reeds in de jaren twintig geraakte de molen in onbruik ten gevolge van gebrek aan water. De maalinrichting werd gesloopt. Toch was de plaats van het rad in 1965 nog zeer herkenbaar. Verder verviel alles beetje bij beetje. Deze situatie duurde tot eind jaren zestig. De gemeente Heerlen, die omstreeks 1950 eigenaar van de molen werd, verkocht deze in 1970 aan een particulier, die de gebouwen restaureerde. De molentak van de beek is inmiddels dichtgeslibt.